La Gringa en Perú

Oh oeps, moest ik nog een blog schrijven? Ja. De laatste is alweer een tijdje geleden. Maar daar heb ik een goede reden voor, want ik ben de tijd vergeten, hihi. Mijn laatste bericht was volgens mij dat ik naar Vilcabamba in Ecuador zou gaan. Ik heb daar heel aardig gehiked maar vond het niet zo heel bijzonder dus wilde snel weer verder. Het enige wat het benoemen waard is, is de geweldige interessante en exentrieke Amerikaanse eigenaar (Charlie) van een bar in dit pittoreske dorpje. Hij wist mij verschillende weetjes te vertellen, zoals dat groene ogen het langst bestaan. Dat wil zeggen, de neanderthalers hadden ook groene ogen. Hij besloot ons gesprek met dat ik nog maar een keer terug moest komen, want ik was nog niet ´crazy enough´.

Op mijn laatste avond in Vilcabamba besloot ik de nachtbus te nemen om de grens over te steken. In de bus ontmoette ik een andere Laura (ik kom zoveel naamgenootjes tegen) die dezelfde kant op ging. Om een lang verhaal kort te maken, we konden het goed met elkaar vinden en zijn samen naar Máncora, Chiclayo en Huanchaco gereisd en nu zijn we in Huaraz. Peru dus! Dit dorp is vooral geschikt voor verschillende activiteiten in de bergen, dus daar hebben wij ons ook aan gewaagd. Gisteren stond er een hike naar Lake 69 op het programma (ik weet het, een interessante naam. De gids heeft ons in de minivan uitgelegd waarom het zo heet, maar ik zat achterin en we gingen bergopwaarts op iets wat de naam ´weg´niet waardig is. Alles piepte en kraakte en ik was vooral bezig niet uit de wagen geslingerd te worden, dus ik weet niet precies waarom het zo heet). Vandaag hebben we bergbeklommen (gebergklimd, berggeklommen?) en het blijkt dat mijn talenten niet op dit vlak liggen. Morgen nog maar een keer hiken en daarna gaan we weer terug naar de zon, zee, strand en fiesta van de hoofdstad Lima.

Weer terug? Ja, want dat is wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik ben flink verbrand en er zijn wat gaten in mijn geheugen, maar de feesten in Máncora zal ik noooooit vergeten. Ons hostel was VERSCHRIKKELIJK. De eerste nacht sliepen we in een mooi resort-like hostel, maar mijn amigos (die ik op de fiestas in Montañita heb leren kennen) vonden het te duur. Shit. Op zoek naar een goedkopere plaats hebben ze het meest aftandse krot ooit uitgezocht. De lakens waren vies en bevlekt, de badkamer was ooit wit, maar leek nu meer op een crime scene. Er lag eten te rotten op de kluisjes en de golven van de zee sloegen soms naar binnen waardoor er een laag water in de kamer stond. Maar we hadden wel een mooi terras met uitzicht op de zee. Maar ik weet nog steeds niet of dat het nou waard was. We hebben ons ook meermalig afgevraagd of degene die we betaalden ook echt de eigenaar was van het hostel, want voor hetzelfde geld was het gewoon een willekeurige voorbijganger die een paar gringas voorbij zag komen op zoek naar een slaapplaats en heeft hij ons gewoon ergens neergezet voor een bedragje.

Over gringas gesproken (Charlie zegt dat het woord ´gringo´ officieel van het woord ´Griego´ komt, wat ´Griek´ betekent. Tegenwoordig wordt er gewoon mee verwezen naar iedere blanke buitenlander die geen Spaans als moedertaal spreekt), in Peru is het gebruikelijk om dit gewoon naar mensen te roepen. Als wij, twee blonde blanke meiden, over straat lopen, zijn er gewoon mensen die van een afstandje ´GRINGAS´ naar ons roepen. Ja wij wisten ook niet zo goed wat we hier mee aan moesten. We hebben geprobeerd om ´PERUANO´ terug te schreeuwen, maar ze waren zo verbaasd over dat we Spaanse woorden spreken en verstaan, dat het effect helemaal verloren ging. Ik weet niet zeker of ik me beledigd moet voelen of niet, maar ik laat het maar gewoon aan me voorbij gaan.

Oh ik vergeet bijna te vertellen over een bijzondere ervaring: ik heb gezwommen met schildpadden! En dan niet van die schattige kleine die je in de dierenwinkel koopt, neeeeee deze waren ter grootte van een gemiddelde salontafel. Een bord op locatie vertelde me dat ik de schildpadden niet mocht aanraken omdat ze agressief kunnen worden. En ik weet (dankjewel papa) dat schildpadden heeeeel hard kunnen bijten. En het ding is dus: je kunt ze echt bijna niet zien onder water. Af en toe probeerde ik een beetje te watertrappelen, om niet te verzuipen enzo, en toen schopte ik er eentje heel hard voor zijn schildpaddenbek. Ik was echt heel bang dat hij wraak zou nemen, en lag dus als een plank in het water te wachten tot mijn tenen eraf gebeten zouden worden. Dit is niet gebeurd. Maar toch was het wel even een beetje spannend.

Wat is nu de planning: morgen nemen we een nachtbus naar Lima, en gaan we daar een paar dagen feesten wat we wel verdiend hebben na al die sportieve activiteiten. Daarna gaan we weer door, maar we weten nog niet waarheen! Misschien sandboarden in Huacachina, of archeologie bestuderen in Ayacucho... Wie weet!